Rivayete göre Napolyon, bir çatışma sırasında düşman askerlerinden kaçarken bir bakkal dükkânına sığınır.
Telaşla içeri girer girmez bakkala kendisini saklamasını emreder. Bakkal da tereddüt etmeden onu arka tarafa gizler.
Az sonra içeri doluşan düşman askerlerini ise, “Biraz önce biri koşarak şu tarafa kaçtı” diye oyalayıp onları gönderir.
Kısa bir süre sonra Napolyon’un kendi muhafızları gelir.
Bakkal, bir daha karşılaşmasının mümkün olmayacağını düşündüğü bu büyük komutana merak ve heyecanla sorar:
- “Efendim, kusuruma bakmayın ama… Ölümle bu kadar yüz yüze gelmek nasıl bir histir?”
Ancak bu sözler Napolyon’un hoşuna gitmez. Öfkesi bir anda parlar ve bağırır:
- “Sen kim oluyorsun da benimle böyle konuşuyorsun?”
Ardından askerlerine bakkalı kurşuna dizmelerini emreder.
Adamcağızın gözleri bağlanır, karşısında namlular doğrultulmuş hâlde bekletilir.
Artık “ateş” emri verilecektir. Bakkal, dizlerinin bağı çözülmüş, içinde derin bir pişmanlıkla düşünür:
- “Ben ne yaptım? Şimdi ölüp gideceğim…”
Tam o anda arkasından bir çift el uzanır ve gözündeki bağ açılır.
Karşısında Napolyon vardır.
Büyük komutan, sakin ama derin bir anlam yüklü bir sesle tek bir cümle kurar:
- “İşte böyle bir duygu!”
Hikayenin özü: Yaşayarak öğrenmek, bedeli en yüksek öğrenme biçimidir.
Başkalarının tecrübelerini dinlemek değerlidir, ancak bazen anlamak için o duyguyu bir nebze olsun hissetmek gerekir. Liderlik eğitimlerinde simülasyonların kullanılması, tıp eğitiminde stajların olması belki de bu yüzdendir."
Günlük hayatta bazen çok kolay öğüt veririz. "Keşke şöyle yapsan" deriz.
Napolyon'un bu sert dersi, karşımızdakine empati yapmadan ve durumu tam olarak anlamadan ahkâm kesmenin ne kadar büyük bir hata olabileceğini gösteriyor."
Sizce yaşayarak öğrenmek her zaman gerekli midir, yoksa biz "dinleyerek öğrenen" canlılar mıyız?
